Στο προσκήνιο και πάλι τα περί κυβερνητικής σταθερότητας…
Η απόφαση του Νίκου Νικολόπουλου να «διακηρύξει» την αυτονομία του αποτελεί το πρώτο ηχηρό «καμπανάκι» για τη συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ.
Διότι μπορεί με την κίνηση του αυτή ο κ.Νικολόπουλος να μην ανεξαρτητοποιείται από τους ΑΝΕΛ, αλλά πλέον έχει τη δυνατότητα να πράττει όπως νομίζει στα κρίσιμα νομοσχέδια που έρχονται.
Είναι προφανές ότι ο κ.Νικολόπουλος δεν θα έχει καμία διάθεση να ταυτιστεί με μέτρα αύξησης της φορολογίας, μείωσης των συντάξεων και γενικότερα με κάθε είδους δυσάρεστα για το εκλογικό σώμα μέτρα.
Άρα η κυβερνητική πλειοψηφία δεν μπορεί να βασίζεται πλέον σε 155 βουλευτές.
Μια και ήδη μετρά έναν λιγότερο.
Την ίδια στιγμή, η εφαρμογή μέτρων με μεγάλο κοινωνικό κόστος (όπως π.χ. η φορολόγηση των αγροτών, ο ΕΝΦΙΑ, ο ΦΠΑ στην ιδιωτική εκπαίδευση) προκαλεί έντονο προβληματισμό, αμηχανία και πίεση και στους υπόλοιπους 154 βουλευτές.
Ιδιαίτερα στους βουλευτές των ΑΝΕΛ, οι οποίοι γνωρίζουν ότι όλα τα μικρά κόμματα (π.χ. ΛΑΟΣ, ΔΗΜΑΡ) που μετείχαν σε συγκυβερνήσεις «κάηκαν» με την εφαρμογή και υλοποίηση μνημονιακών μέτρων.
Πολλοί μάλιστα σπεύδουν να εκτιμήσουν ότι ανάλογα με τις εξελίξεις στη ΝΔ και το ποιος θα είναι ο νέος πρόεδρος, δεν θα πρέπει να αποκλειστεί περαιτέρω «διαρροή» βουλευτών των ΑΝΕΛ ή ακόμα και απορρόφηση των ΑΝΕΛ στη ΝΔ.
Και αν τα σενάρια αυτά φαντάζουν αρκετά πρώιμα και ενδεχομένως υπερβολικά, κανείς δεν μπορεί να αποκλείσει το οτιδήποτε μέσα στο σημερινό ρευστό πολιτικό σκηνικό.
Πόσο μάλλον όταν οι δυσκολίες από την εφαρμογή των μέτρων θα ενταθούν και η πίεση προς την κυβέρνηση θα γιγαντωθεί.
Πρόκειται για σενάρια που ο πρωθυπουργός και κορυφαία κυβερνητικά στελέχη έχουν στο μυαλό τους.
Δεδομένου ότι το ενδεχόμενο μιας νέας εκλογικής αναμέτρησης θα προσλάμβανε γραφικές διαστάσεις, ο κ.Τσίπρας δεν έχει άλλο περιθώριο από αναζήτηση νέων «συνεργατών», νέων «συνοδοιπόρων».
Ένα πρώτο «μαξιλαράκι» ασφαλείας θα μπορούσε να θεωρηθεί η Ένωση Κεντρώων με τους 9 βουλευτές της.
Ο πρόεδρος της Ένωσης Κεντρώων, Β. Λεβέντης έχει αφήσει ανοιχτό το ενδεχόμενο συνεργασίας με τον ΣΥΡΙΖΑ, υπό την προϋπόθεση ότι στο κυβερνητικό σχήμα δεν θα μετέχουν οι ΑΝΕΛ και ο κ.Καμμένος.
Αλλά είναι σαφές πως μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – Ένωσης Κεντρώων, από μόνη της, δεν θα μπορούσε να πάει μακριά.
Το «ιδανικό σενάριο» - υπό τα σημερινά δεδομένα - για τον κ.Τσίπρα θα ήταν μια συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ ή ακόμα και με Το Ποτάμι.
Και αν η συνεργασία αυτή φαντάζει δύσκολη την παρούσα χρονική στιγμή, δεν μπορεί να αποκλειστεί από τον Φεβρουάριο και μετά, όταν και θα έχουν διαμορφωθεί νέα πολιτικά δεδομένα, κατόπιν του συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ (και του Ποταμιού) αλλά και του Προγραμματικού Συνεδρίου (προάγγελος Ιδρυτικού Συνεδρίου) της Δημοκρατικής Συμπαράταξης στις αρχές του 2016.
Μια τέτοιου είδους συνεργασία, με αμοιβαίες υποχωρήσεις και υπαναχωρήσεις αλλά και βήματα συμβιβασμού από όλες τις πλευρές, θα μπορούσε να αναβιώσει μια συμμαχία της μεγάλης Κεντροαριστεράς, η οποία θα έβρισκε απέναντι της συντεταγμένες τις κεντροδεξιές δυνάμεις.
Διότι μπορεί με την κίνηση του αυτή ο κ.Νικολόπουλος να μην ανεξαρτητοποιείται από τους ΑΝΕΛ, αλλά πλέον έχει τη δυνατότητα να πράττει όπως νομίζει στα κρίσιμα νομοσχέδια που έρχονται.
Είναι προφανές ότι ο κ.Νικολόπουλος δεν θα έχει καμία διάθεση να ταυτιστεί με μέτρα αύξησης της φορολογίας, μείωσης των συντάξεων και γενικότερα με κάθε είδους δυσάρεστα για το εκλογικό σώμα μέτρα.
Άρα η κυβερνητική πλειοψηφία δεν μπορεί να βασίζεται πλέον σε 155 βουλευτές.
Μια και ήδη μετρά έναν λιγότερο.
Την ίδια στιγμή, η εφαρμογή μέτρων με μεγάλο κοινωνικό κόστος (όπως π.χ. η φορολόγηση των αγροτών, ο ΕΝΦΙΑ, ο ΦΠΑ στην ιδιωτική εκπαίδευση) προκαλεί έντονο προβληματισμό, αμηχανία και πίεση και στους υπόλοιπους 154 βουλευτές.
Ιδιαίτερα στους βουλευτές των ΑΝΕΛ, οι οποίοι γνωρίζουν ότι όλα τα μικρά κόμματα (π.χ. ΛΑΟΣ, ΔΗΜΑΡ) που μετείχαν σε συγκυβερνήσεις «κάηκαν» με την εφαρμογή και υλοποίηση μνημονιακών μέτρων.
Πολλοί μάλιστα σπεύδουν να εκτιμήσουν ότι ανάλογα με τις εξελίξεις στη ΝΔ και το ποιος θα είναι ο νέος πρόεδρος, δεν θα πρέπει να αποκλειστεί περαιτέρω «διαρροή» βουλευτών των ΑΝΕΛ ή ακόμα και απορρόφηση των ΑΝΕΛ στη ΝΔ.
Και αν τα σενάρια αυτά φαντάζουν αρκετά πρώιμα και ενδεχομένως υπερβολικά, κανείς δεν μπορεί να αποκλείσει το οτιδήποτε μέσα στο σημερινό ρευστό πολιτικό σκηνικό.
Πόσο μάλλον όταν οι δυσκολίες από την εφαρμογή των μέτρων θα ενταθούν και η πίεση προς την κυβέρνηση θα γιγαντωθεί.
Πρόκειται για σενάρια που ο πρωθυπουργός και κορυφαία κυβερνητικά στελέχη έχουν στο μυαλό τους.
Δεδομένου ότι το ενδεχόμενο μιας νέας εκλογικής αναμέτρησης θα προσλάμβανε γραφικές διαστάσεις, ο κ.Τσίπρας δεν έχει άλλο περιθώριο από αναζήτηση νέων «συνεργατών», νέων «συνοδοιπόρων».
Ένα πρώτο «μαξιλαράκι» ασφαλείας θα μπορούσε να θεωρηθεί η Ένωση Κεντρώων με τους 9 βουλευτές της.
Ο πρόεδρος της Ένωσης Κεντρώων, Β. Λεβέντης έχει αφήσει ανοιχτό το ενδεχόμενο συνεργασίας με τον ΣΥΡΙΖΑ, υπό την προϋπόθεση ότι στο κυβερνητικό σχήμα δεν θα μετέχουν οι ΑΝΕΛ και ο κ.Καμμένος.
Αλλά είναι σαφές πως μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – Ένωσης Κεντρώων, από μόνη της, δεν θα μπορούσε να πάει μακριά.
Το «ιδανικό σενάριο» - υπό τα σημερινά δεδομένα - για τον κ.Τσίπρα θα ήταν μια συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ ή ακόμα και με Το Ποτάμι.
Και αν η συνεργασία αυτή φαντάζει δύσκολη την παρούσα χρονική στιγμή, δεν μπορεί να αποκλειστεί από τον Φεβρουάριο και μετά, όταν και θα έχουν διαμορφωθεί νέα πολιτικά δεδομένα, κατόπιν του συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ (και του Ποταμιού) αλλά και του Προγραμματικού Συνεδρίου (προάγγελος Ιδρυτικού Συνεδρίου) της Δημοκρατικής Συμπαράταξης στις αρχές του 2016.
Μια τέτοιου είδους συνεργασία, με αμοιβαίες υποχωρήσεις και υπαναχωρήσεις αλλά και βήματα συμβιβασμού από όλες τις πλευρές, θα μπορούσε να αναβιώσει μια συμμαχία της μεγάλης Κεντροαριστεράς, η οποία θα έβρισκε απέναντι της συντεταγμένες τις κεντροδεξιές δυνάμεις.
Δημοσίευση σχολίου
Δημοσίευση σχολίου