Εξω φρενών ο Καραμανλής με το αλαλούμ στη Νέα Δημοκρατία

 Εκνευρισμένος λόγω της καθυστέρησης του Βαγγέλη Μεϊμαράκη και των πολλών υποψηφιοτήτων για την αρχηγία ο πρώην πρωθυπουργός 

Εκνευρισμένος εμφανίζεται με όσα συμβαίνουν στη Νέα Δημοκρατία ο επί δωδεκαετία αρχηγός της, Κώστας Καραμανλής, όπως επίσης εκνευρισμένοι εμφανίζονται ορισμένοι δεδηλωμένα πιστοί του μέσα στο κόμμα, επειδή δεν έκανε κάποια κίνηση που θα απέτρεπε τις διαλυτικές συνθήκες που επικρατούν, με αφορμή τις υποψηφιότητες για την εκλογή νέου προέδρου.
Οι πληροφορίες αναφέρουν ότι ο εκνευρισμός του πρώην πρωθυπουργού έχει προκληθεί από τις εξής εξελίξεις:
Πρώτα από όλα, παρά το γεγονός ότι στηρίζει τον Βαγγέλη Μεϊμαράκη (οι σχέσεις τους είναι άριστες και, όπως λέει ο ίδιος ο πρώην πρόεδρος της Βουλής, «συνεννοούμαστε με τα μάτια»), εν τούτοις η καθυστέρηση της ανακοίνωσης της υποψηφιότητας του τελευταίου δημιούργησε συνθήκες εσωκομματικού αλαλούμ. Αυτή την κατάσταση δεν την ήθελε ο Κώστας Καραμανλής, καθώς ανησυχεί ιδιαίτερα για την ενότητα του κόμματος, αφού –σε αυτή τουλάχιστον τη φάση– τη θεωρεί αναγκαία, παρότι επίσης εκτιμά ότι η Ν.Δ. είναι πλέον ένα φθαρμένο προϊόν. Είναι χαρακτηριστικό ότι μέρες πριν εκμυστηρευόταν σε συνεργάτες του ότι, στην περίπτωση που δεν βάλει υποψηφιότητα ο Β. Μεϊμαράκης, «θα σπεύσει να διεκδικήσει την αρχηγία κάθε πικραμένος». Και η καθυστέρηση του Β. Μεϊμαράκη αυτό ουσιαστικώς επέτυχε.
ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ
 Παράλληλα, η διατήρηση της ενότητας του κόμματος για ένα διάστημα εξυπηρετεί κάποιους μελλοντικούς στόχους του Κώστα Καραμανλή, μολονότι ο χρόνος από ένα σημείο και μετά δεν θα είναι σύμμαχός του. Εχει, όμως, το δικό του χρονοδιάγραμμα. Πάντως, εκείνο που τον προβλημάτισε με την αναγγελία της παραίτησης του κ. Μεϊμαράκη ήταν μήπως αυτός, επειδή είναι, όπως λέει ο πρώην πρωθυπουργός, «ένας κανονικός άνθρωπος, με λογικές αντιδράσεις και όχι ένας... καβαλημένος», αποφάσιζε «να ρίξει πέτρα πίσω του», μη ανεχόμενος κάθε τυχάρπαστο να τον αμφισβητεί.
Ενας δεύτερος λόγος εκνευρισμού του κ. Καραμανλή είναι διότι, μολονότι ο ίδιος δεν πήρε θέση στα εσωκομματικά της Νέας Δημοκρατίας, οι διαρροές σχετικά με τις προθέσεις του και τις συστάσεις του, που γίνονταν διακριτικά από το περιβάλλον του, δεν κατόρθωσαν να συγκρατήσουν ορισμένους από την αναγγελία της υποψηφιότητάς τους, όπως αυτή του κ. Απόστολου Τζιτζικώστα. Κυρίως, δε, να αντιληφθούν το μήνυμα που έστελνε διά των συνεργατών του, ότι θεμιτές μεν είναι οι φιλοδοξίες, αλλά με την πρόθεση πολλών –και κυρίως ακαταλλήλων– να γίνουν ηγέτες υπάρχει ο κίνδυνος να απαξιωθεί το όποιο κύρος είχε ως κόμμα εξουσίας η Ν.Δ.
Ποιο είναι, όμως, το χρονοδιάγραμμα στην ατζέντα του κ. Καραμανλή; Κανείς δεν το ξέρει, όχι μόνο διότι δεν το αποκαλύπτει ο ίδιος, αλλά και κυρίως επειδή η χρονική στιγμή που θα αποφασίσει να κινητοποιηθεί ο πρώην πρωθυπουργός εξαρτάται και από γεγονότα που δεν αφορούν μόνο εκείνον. Μπορεί, με άλλα λόγια, πολλοί να τον θέλουν πρωταγωνιστή στις επόμενες πολιτικές εξελίξεις, αλλά ο χρόνος για να πρωταγωνιστήσει καλώς ή κακώς δεν προσδιορίζεται από αυτόν.
ΔΥΟ ΠΑΡΑΓΟΝΤΕΣ
 Για παράδειγμα, η Νέα Δημοκρατία αυτή καθ’ εαυτή αποτελεί μια παράμετρο που μπορεί να επηρεάσει τις μελλοντικές προθέσεις του κ. Καραμανλή. Οπως προαναφέρθηκε, μπορεί ο πρώην πρωθυπουργός να θεωρεί το κόμμα ένα φθαρμένο προϊόν, μπορεί να παραμένει συναισθηματικά δεμένος με τη Ν.Δ., έχοντας υπάρξει επί μία δωδεκαετία αρχηγός της (στοιχείο που δεν απαλείφεται εύκολα από τη μνήμη αυτού που έχει πρωταγωνιστήσει τόσο καιρό στο συγκεκριμένο κόμμα), αυτό όμως δεν τον εμποδίζει να εκτιμά ότι πολύ δύσκολα το συγκεκριμένο κόμμα μπορεί να ανακάμψει.
Οταν, μάλιστα, έχει φθαρεί, πέραν όλων των άλλων, και από μια αποτυχημένη κυβερνητική θητεία, τη θητεία Σαμαρά, που ερέθισε ακόμη και τους παραδοσιακούς ψηφοφόρους, πολλοί από τους οποίους συγκαταλέγονται μεταξύ αυτών που ανέδειξαν τον ΣΥΡΙΖΑ – σε δύο εκλογικές αναμετρήσεις μάλιστα.
Αυτή η εκτίμηση, κατ’ αρχάς, αποκλείει την ενασχόληση του Κώστα Καραμανλή με τη Νέα Δημοκρατία με τον ίδιο σε πρωταγωνιστικό ρόλο, όπως πολλοί θα επιθυμούσαν, ειδικώς αυτήν την περίοδο, καθώς πιστεύουν ότι αυτός θα μπορούσε να αποτρέψει τα διαλυτικά φαινόμενα που παρατηρούνται.
Οσον αφορά στην περίφημη ανασυγκρότηση της Κεντροδεξιάς (η οποία διατυμπανίζεται ως αναγκαία), για μια τέτοια εξέλιξη κατά τον κ. Καραμανλή πρέπει να ληφθούν υπ’ όψιν οι πολιτικές συνθήκες κατά τη στιγμή που θα εκδηλωθεί η εν λόγω πρωτοβουλία. Αυτό σημαίνει ότι ο Κ. Καραμανλής, ακόμη και με τις εξελίξεις στη Νέα Δημοκρατία, θέλει να κερδίσει χρόνο.
Τον οποίον θα μπορούσε να του εξασφαλίσει ο Β. Μεϊμαράκης, καθώς μια διάλυση, στην κυριολεξία, της «γαλάζιας» παράταξης θα ενέτεινε τις πιέσεις προς τον πρώην πρωθυπουργό να παρέμβει και ενδεχομένως οι πιέσεις αυτές να επηρέαζαν σε βάρος του παραδοσιακούς ψηφοφόρους, που θα του καταλόγιζαν αδράνεια.
Ανέτοιμη η κοινωνία για νέο φορέα
Ενας από τους παράγοντες που προτάσσει ο Κώστας Καραμανλής είναι να αφεθεί να δοκιμαστεί πραγματικά η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ. Το πρώτο επτάμηνο διέρρευσε χωρίς αυτή να κάνει τίποτε, πλην της υπογραφής ενός επώδυνου Μνημονίου. Ομως, είναι μια κυβέρνηση που επανεξελέγη, πράγμα το οποίο σημαίνει ότι έχει ακόμη την ανοχή του κόσμου και, υπ’ αυτήν την έννοια, δεν θεώρησε η κοινωνία το διαρρεύσαν διάστημα, διάστημα κυβερνητικής δοκιμασίας, ώστε να αξιολογήσει αναλόγως το προηγούμενο κυβερνητικό έργο. Αρα, η πραγματική δοκιμασία της κυβέρνησης αρχίζει από εδώ και στο εξής και όχι μόνο σε ζέοντα θέματα, όπως λ.χ. το Ασφαλιστικό, αλλά και σε ζητήματα που ρίχνουν κυβερνήσεις. Οπως αυτά της καθημερινότητας του πολίτη. Τούτων δοθέντων, θα ήταν παρακινδυνευμένη η ανάληψη ενός εγχειρήματος για νέο φορέα σε χρονικό σημείο κατά το οποίο ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Αλέξης Τσίπρας δεν έχουν αρχίσει να χάνουν τη λαϊκή εμπιστοσύνη.
Με άλλα λόγια, η λογική του Κ. Καραμανλή που αναδεικνύεται στις συζητήσεις με τους συνομιλητές του είναι ότι, εφόσον η κοινωνία δεν αντιδρά ώστε να καταστήσει φανερή και την ανάγκη, αλλά και την απαίτηση για δημιουργία νέου αντίπαλου δέους προς την κυβέρνηση, ακόμη και στην Κεντροαριστερά (αν προλάβει να τη συγκροτήσει ο Αλ. Τσίπρας), δεν υπάρχει λόγος να επισπευσθεί κάτι.
Οπως, άλλωστε, και με άλλη ευκαιρία, που έδωσαν οι πολιτικές εξελίξεις, έχουμε επισημάνει, είναι αυτονόητο ότι όσο κυριαρχεί στην πολιτική σκηνή ο σημερινός πρωθυπουργός, δεν θα ήταν διατεθειμένος ο κ. Καραμανλής να ηγηθεί μιας παράταξης με περιορισμένη λαϊκή απήχηση ή με την κοινωνία να δείχνει ότι εμπιστεύεται ακόμη αυτόν που κυβερνά και απλώς «δοκιμάζει» έναν ήδη δοκιμασμένο πολιτικό!