θες για πρώτη φορά μετά το 1969 ένας Γλίξμπουργκ πέρασε το κατώφλι του Προεδρικού Μεγάρου, το κτίριο που πριν το δημοψήφισμα του 1974 αποτελούσε τα επίσημα ανάκτορα.
Χθες, στο Προεδρικό Μέγαρο πραγματοποιήθηκε εκδήλωση για την έναρξη των εργασιών του 4ου Ετήσιου «Αthens Democracy Forum», με θέμα «Religion, Migration Power and Money».
Μεταξύ των προσκεκλημένων ήταν και ο γιος του τέως βασιλιά, Κωνσταντίνου, Νικόλας Γλίξμπουργκ.
Ο Κωνσταντίνος Γλίξμπουργκ με την οικογένεία του έφυγαν από την Αθήνα μετά το αποτυχημένο αντικίνημα της 13ης Δεκεμβρίου 1967 ενάντια στο καθεστώς των συνταγματαρχών και ζούσαν αυτοεξόριστοι στη Ρώμη. Ο Νικόλαος Γλίξμπουργκ γεννήθηκε δυο χρόνια αργότερα, το 1969 στη Ρώμη
Ο Κωνσταντίνος Γλίξμπουργκ με την οικογένεία του έφυγαν από την Αθήνα μετά το αποτυχημένο αντικίνημα της 13ης Δεκεμβρίου 1967 ενάντια στο καθεστώς των συνταγματαρχών και ζούσαν αυτοεξόριστοι στη Ρώμη. Ο Νικόλαος Γλίξμπουργκ γεννήθηκε δυο χρόνια αργότερα, το 1969 στη Ρώμη
Η ιστορία του Προεδρικού Μεγάρου (πληροφορίες Wikipedia)
Το Προεδρικό Μέγαρο, παλαιότερα γνωστό ως Νέα Ανάκτορα, σήμερα στεγάζει την Προεδρία της Ελληνικής Δημοκρατίας και αποτελεί την επίσημη κατοικία του Προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας στην Αθήνα.
Πριν την κατάργηση της Βασιλευομένης Δημοκρατίας με το δημοψήφισμα του 1974, το κτίριο αποτελούσε τα επίσημα ανάκτορα των Βασιλέων των Ελλήνων.Το 1868, με αφορμή τη γέννηση του διαδόχου Κωνσταντίνου, γιου του Βασιλιά Γεωργίου Α΄, αποφασίστηκε να κατασκευαστεί ένα ξεχωριστό ανάκτορο διαδόχου. Είκοσι χρόνια αργότερα το κράτος ανέθεσε την κατασκευή του στον Ερνέστο Τσίλλερ μετά τους γάμους του Κωνσταντίνου με την Πριγκίπισσα Σοφία της Πρωσίας. Οι εργασίες ξεκίνησαν το 1891 και ολοκληρώθηκαν έξι χρόνια αργότερα, το 1897.
Την παραμονή των Χριστουγέννων του 1909, πυρκαγιά κατέστρεψε μεγάλο μέρος των παλαιών ανακτόρων που διέμενε ο Γεώργιος Α΄, δηλαδή της σημερινής Βουλής και έτσι το κτίριο χρησιμοποιήθηκε περιστασιακά ως τόπος κατοικίας από τη βασιλική οικογένεια. Επίσημη βασιλική κατοικία έγινε μόλις το 1913 μετά τη δολοφονία του Γεωργίου Α΄ και την άνοδο του Κωνσταντίνου στο θρόνο.
Το 1924 το ανάκτορο έπαψε να φιλοξενεί προσωρινά τη βασιλική οικογένεια μετά την διακήρυξη της δημοκρατίας. Χρησιμοποιήθηκε ως Προεδρικό Μέγαρο έως το 1935, όπου έγινε η παλινόρθωση της μοναρχίας. Από το 1974 με τη μεταπολίτευση, το κτίριο χρησιμοποιείται ως έδρα της Προεδρίας της Δημοκρατίας και κατοικία του εκάστοτε Προέδρου.
Το Προεδρικό Μέγαρο, παλαιότερα γνωστό ως Νέα Ανάκτορα, σήμερα στεγάζει την Προεδρία της Ελληνικής Δημοκρατίας και αποτελεί την επίσημη κατοικία του Προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας στην Αθήνα.
Πριν την κατάργηση της Βασιλευομένης Δημοκρατίας με το δημοψήφισμα του 1974, το κτίριο αποτελούσε τα επίσημα ανάκτορα των Βασιλέων των Ελλήνων.Το 1868, με αφορμή τη γέννηση του διαδόχου Κωνσταντίνου, γιου του Βασιλιά Γεωργίου Α΄, αποφασίστηκε να κατασκευαστεί ένα ξεχωριστό ανάκτορο διαδόχου. Είκοσι χρόνια αργότερα το κράτος ανέθεσε την κατασκευή του στον Ερνέστο Τσίλλερ μετά τους γάμους του Κωνσταντίνου με την Πριγκίπισσα Σοφία της Πρωσίας. Οι εργασίες ξεκίνησαν το 1891 και ολοκληρώθηκαν έξι χρόνια αργότερα, το 1897.
Την παραμονή των Χριστουγέννων του 1909, πυρκαγιά κατέστρεψε μεγάλο μέρος των παλαιών ανακτόρων που διέμενε ο Γεώργιος Α΄, δηλαδή της σημερινής Βουλής και έτσι το κτίριο χρησιμοποιήθηκε περιστασιακά ως τόπος κατοικίας από τη βασιλική οικογένεια. Επίσημη βασιλική κατοικία έγινε μόλις το 1913 μετά τη δολοφονία του Γεωργίου Α΄ και την άνοδο του Κωνσταντίνου στο θρόνο.
Το 1924 το ανάκτορο έπαψε να φιλοξενεί προσωρινά τη βασιλική οικογένεια μετά την διακήρυξη της δημοκρατίας. Χρησιμοποιήθηκε ως Προεδρικό Μέγαρο έως το 1935, όπου έγινε η παλινόρθωση της μοναρχίας. Από το 1974 με τη μεταπολίτευση, το κτίριο χρησιμοποιείται ως έδρα της Προεδρίας της Δημοκρατίας και κατοικία του εκάστοτε Προέδρου.
Η ομιλία Παυλόπουλου
Στους «εχθρούς» της Αντιπροσωπευτικής Δημοκρατίας στις ημέρες μας και στην ανάγκη αδιάλειπτης υπεράσπισής της, αναφέρθηκε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Προκόπης Παυλόπουλος κατά την ομιλία του στην έναρξη των εργασιών του 4ου Ετήσιου «Αthens Democracy Forum» με θέμα «Religion,Migration Power and Money», στο Προεδρικό Μέγαρο.
Εστιάζοντας στις σύγχρονες προκλήσεις ο Προκόπης Παυλόπουλος τόνισε πως κάθε τι που υπονομεύει την Δημοκρατία δρα, κατ αναλογία υπονομευτικώς και για τον Ευρωπαϊκό και Δυτικό Πολιτισμό γενικότερα, και υπογράμμισε ότι η Αντιπροσωπευτική Δημοκρατία είναι ένα πολύτιμο, πλην όμως, εύθραυστο αγαθό. Όπως τόνισε, ουδείς μπορεί ν αμφισβητήσει ότι η Αντιπροσωπευτική Δημοκρατία, σήμερα κινδυνεύει, και μάλιστα όχι μόνο στις υπανάπτυκτες ή αναπτυσσόμενες αλλα ακόμη και στις πολύ αναπτυγμένες χώρες.
Περιγράφοντας τους κινδύνους αυτούς, χαρακτήρισε πιο υπονομευτικούς:
Πρώτον, τον «κυβερνητικό δεσποτισμό», ήτοι την αυθαίρετη ή και καταχρηστική επιβολή της εκτελεστικής εξουσίας έναντι των δύο άλλων εξουσιών, δηλαδή της νομοθετικής και της δικαστικής.
Δεύτερον, τα μεγάλα εμπόδια που συναντά ο άνθρωπος όταν επιχειρεί να υπερασπισθεί τα δικαιώματά του μέσω της δικαστικής εξουσίας, με κύριο αρνητικό σύμπτωμα την καθυστέρηση απονομής της Δικαιοσύνης, η οποία φθάνει στα όρια της αρνησιδικίας. «Αυτή η μειωμένη εμβέλεια του δικαιώματος αίτησης και παροχής δικαστικής
προστασίας συνιστά επιπλέον και καταστροφικό πλήγμα στο «μαλακό υπογάστριο» του Κράτους Δικαίου», παρατήρησε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας.
Στους «εχθρούς» της Αντιπροσωπευτικής Δημοκρατίας στις ημέρες μας και στην ανάγκη αδιάλειπτης υπεράσπισής της, αναφέρθηκε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Προκόπης Παυλόπουλος κατά την ομιλία του στην έναρξη των εργασιών του 4ου Ετήσιου «Αthens Democracy Forum» με θέμα «Religion,Migration Power and Money», στο Προεδρικό Μέγαρο.
Εστιάζοντας στις σύγχρονες προκλήσεις ο Προκόπης Παυλόπουλος τόνισε πως κάθε τι που υπονομεύει την Δημοκρατία δρα, κατ αναλογία υπονομευτικώς και για τον Ευρωπαϊκό και Δυτικό Πολιτισμό γενικότερα, και υπογράμμισε ότι η Αντιπροσωπευτική Δημοκρατία είναι ένα πολύτιμο, πλην όμως, εύθραυστο αγαθό. Όπως τόνισε, ουδείς μπορεί ν αμφισβητήσει ότι η Αντιπροσωπευτική Δημοκρατία, σήμερα κινδυνεύει, και μάλιστα όχι μόνο στις υπανάπτυκτες ή αναπτυσσόμενες αλλα ακόμη και στις πολύ αναπτυγμένες χώρες.
Περιγράφοντας τους κινδύνους αυτούς, χαρακτήρισε πιο υπονομευτικούς:
Πρώτον, τον «κυβερνητικό δεσποτισμό», ήτοι την αυθαίρετη ή και καταχρηστική επιβολή της εκτελεστικής εξουσίας έναντι των δύο άλλων εξουσιών, δηλαδή της νομοθετικής και της δικαστικής.
Δεύτερον, τα μεγάλα εμπόδια που συναντά ο άνθρωπος όταν επιχειρεί να υπερασπισθεί τα δικαιώματά του μέσω της δικαστικής εξουσίας, με κύριο αρνητικό σύμπτωμα την καθυστέρηση απονομής της Δικαιοσύνης, η οποία φθάνει στα όρια της αρνησιδικίας. «Αυτή η μειωμένη εμβέλεια του δικαιώματος αίτησης και παροχής δικαστικής
προστασίας συνιστά επιπλέον και καταστροφικό πλήγμα στο «μαλακό υπογάστριο» του Κράτους Δικαίου», παρατήρησε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας.
Τρίτον, την επικυριαρχία του «οικονομικού» επί του «θεσμικού», η
οποία εκδηλώνεται, κατά βάση, μέσω της χωρίς φραγμούς επέμβασης των
«Αγορών»
και των «Οίκων Αξιολόγησης» στον πυρήνα της κυριαρχίας των κρατών. Έτσι -όπως σημείωσε- οντότητες, χωρίς καμία δημοκρατική νομιμοποίηση, αδρανοποιούν τα κρατικά όργανα, τα οποία έχουν γνήσια δημοκρατική νομιμοποίηση.
Επισήμανε, επίσης, ότι η προαναφερόμενη επικυριαρχία του «οικονομικού» επί του «θεσμικού» επιχειρεί να βρει προσχηματικό έρεισμα στο νεοφιλελεύθερο «μύθο» της, δήθεν νομοτελειακής, «αυτορρύθμισης της αγοράς» και, συνακόλουθα, της ανάγκης «απορρύθμισης», δηλαδή της σταδιακής κατάργησης των κανόνων δικαίου που προβλέπουν παρεμβατική αρμοδιότητα κρατικών οργάνων.
«Κάτι τέτοιο, όμως, είναι ουτοπικό κι επικίνδυνο, διότι ακόμη και η νεοκλασική οικονομική θεωρία κρίνει απαραίτητη την υπό την οπτική γωνία του δημόσιου συμφέροντος κρατική παρέμβαση ("public interest approach") για την εξάλειψη κραυγαλέων αστοχιών της αγοράς ("market failures")» υπογράμμισε ο Προκόπης Παυλόπουλος και πρόσθεσε ότι «τέτοιες αστοχίες είναι ιδίως η πληροφοριακή ασυμμετρία μεταξύ των επιχειρήσεων και των πελατών τους, καθώς και η επέλευση αρνητικών εξωτερικοτήτων» ("negative externalities") που απειλούν τα θεμέλια του χρηματοπιστωτικού συστήματος, τόσο στο σύνολό του όσο και σ επιμέρους πεδία του, με ιδιαίτερη έμφαση στο τραπεζικό πεδίο».
και των «Οίκων Αξιολόγησης» στον πυρήνα της κυριαρχίας των κρατών. Έτσι -όπως σημείωσε- οντότητες, χωρίς καμία δημοκρατική νομιμοποίηση, αδρανοποιούν τα κρατικά όργανα, τα οποία έχουν γνήσια δημοκρατική νομιμοποίηση.
Επισήμανε, επίσης, ότι η προαναφερόμενη επικυριαρχία του «οικονομικού» επί του «θεσμικού» επιχειρεί να βρει προσχηματικό έρεισμα στο νεοφιλελεύθερο «μύθο» της, δήθεν νομοτελειακής, «αυτορρύθμισης της αγοράς» και, συνακόλουθα, της ανάγκης «απορρύθμισης», δηλαδή της σταδιακής κατάργησης των κανόνων δικαίου που προβλέπουν παρεμβατική αρμοδιότητα κρατικών οργάνων.
«Κάτι τέτοιο, όμως, είναι ουτοπικό κι επικίνδυνο, διότι ακόμη και η νεοκλασική οικονομική θεωρία κρίνει απαραίτητη την υπό την οπτική γωνία του δημόσιου συμφέροντος κρατική παρέμβαση ("public interest approach") για την εξάλειψη κραυγαλέων αστοχιών της αγοράς ("market failures")» υπογράμμισε ο Προκόπης Παυλόπουλος και πρόσθεσε ότι «τέτοιες αστοχίες είναι ιδίως η πληροφοριακή ασυμμετρία μεταξύ των επιχειρήσεων και των πελατών τους, καθώς και η επέλευση αρνητικών εξωτερικοτήτων» ("negative externalities") που απειλούν τα θεμέλια του χρηματοπιστωτικού συστήματος, τόσο στο σύνολό του όσο και σ επιμέρους πεδία του, με ιδιαίτερη έμφαση στο τραπεζικό πεδίο».
Δημοσίευση σχολίου
Δημοσίευση σχολίου