Μόνο θλίψη σκόρπισε στις φυλακές Κορυδαλλού, όπου κρατούνταν πριν απελευθερωθεί ο Βασίλης Στεφανάκος, η είδηση της δολοφονίας του την περασμένη Τετάρτη.
Η αγάπη των συγκρατουμένων του, φάνηκε και το Σάββατο, όταν την ώρα της κηδείας του, οι τρόφιμοι των φυλακών, συγκεντρώθηκαν για να πουν το δικό τους «αντίο» στον φίλο τους.
Σε πρώτο πλάνο, ανάμεσα στους κρατουμένους, οι πιο κοντινοί του άνθρωποι στη φυλακή, οι καταδικασμένοι για συμμετοχή στη Συνωμοσία των Πυρήνων της Φωτιάς. Ο πρώτος κρατούμενος που παίρνει το λόγο, αναφέρει «Ένας άνθρωπος που για όσους το γνωρίσουν και τον προλάβανε, μπορούν να πουν τα καλύτερα. Δεν είναι πλέον κοντά μας, σαν παρουσία. Θα ‘ναι κοντά μας στην ψυχή μας, θα ‘ναι κοντά μας στο μυαλό μας. Έκανε τα πάντα για να είναι το περιβάλλον εδώ καλύτερο για τον καθέναν.»
Ο δεύτερος, που αναφέρεται κάπως πιο εκτενώς στον Βασίλη Στεφανάκο, τονίζει χαρακτηριστικά:
«Πριν λίγες μέρες ο Βασίλης Στεφανάκος σκοτώθηκε. Δεύτερος θάνατός του, ήταν από τους δημοσιογράφους και από τον τρόπο που τον παρουσίασαν. Εμείς εδώ πέρα τον γνωρίσαμε, ήταν φίλος μας, μιλήσαμε μαζί του, γελάσαμε μαζί του, οργανωθήκαμε μαζί του, αγωνιστήκαμε μέσα στις φυλακές μαζί του. Τον ξέρουμε. Οι βρωμιές και τα ψέμματα των δημοσιογράφων, προσπαθούν να λερώσουν τη μνήμη του. Ο Βασίλης Στεφανάκος, για όσα χρόνια ήταν εδώ πέρα στην Α’ Πτέρυγα των φυλακών Κορυδαλλού, καθόταν εδώ πέρα στο τραπεζάκι στο κελί 40. Η πόρτα του κελιού του, ήταν ανοιχτή για όλους μας. Ήταν ανοιχτοί για όσους είχαν ανάγκη. Για όσους θέλαν χρήματα για κάποιο δικηγόρο, για να στείλουν στην οικογένειά τους. Για όποιους είχαν προβλήματα, ήταν πάντα εκεί. Για να τους μιλήσει, να τους βοηθήσει και να σταθεί δίπλα τους. Ο Βασίλης έκανε πάρα πολλά πράγματα για να αλλάξουν οι φυλακές και αυτά που εμείς σήμερα εδώ, θεωρούμε αυτονόητα, δεν υπήρχαν και δεν ήταν έτσι. Όσοι είναι παλιοί στις φυλακές, γνωρίζουν. Γνωρίζουν και τους αγώνες που έκανε και πόσο στάθηκε δίπλα στον καθέναν, γιατί ο Βασίλης δεν κοίταγε την πάρτη του, κοίταγε το σύνολο, κοίταγε τους συγκρατούμενους κι αυτό είναι το πιο σημαντικό. Ο Βασίλης ήταν ένας ιδιαίτερος άνθρωπος, είχε έναν δικό του κώδικα αξιών και τις δικές του αρχές. Είτε τον συμπαθούσε κάποιος, είτε δεν τον συμπαθούσε, όλοι του αναγνώριζαν ένα πράγμα. Είχε διαλέξει έναν συγκεκριμένο δρόμο, καθαρό και τον πήγαινε ευθεία. Και τον πήγε μέχρι το τέλος. Είναι πολλά αυτά που θα μπορούσαν να ειπωθούν εδώ πέρα για τον Βασίλη αλλά επειδή όλοι ξέρουμε τι σημαίνει ο θάνατος, μερικές φορές οι λέξεις είναι φτωχές και δε χωράνε τα συναισθήματα μέσα σε λέξεις. Ο Βασίλης έκανε πολλά πράγματα εδώ μέσα για τους κρατούμενους κι αυτές τις πράξεις, δεν πρόκειται να τις ξεχάσουμε. Το πιο σημαντικό. Ο Βασίλης μπορεί να έφυγε αλλά στην πραγματικότητα ο θάνατος δεν τον κέρδισε. Ο πραγματικός θάνατος κερδίζει, όταν ξεχνάμε αυτούς που φεύγουν και τον Βασίλη δεν θα τον ξεχάσουμε ποτέ».
Οι κρατούμενοι αφού κράτησαν ενός λεπτού σιγή, φώναξαν «αθάνατος» και ξέσπασαν σε χειροκροτήματα πριν «διαλυθούν».
Δημοσίευση σχολίου
Δημοσίευση σχολίου